ما باید خودمون خودمونو باور کنیم
تا به درد بخوریم…
اصن ما به اندازه باورمون به درد میخوریم…
چقد به خودت باور داری..؟!
چقد به داشته هات باور داری..؟!
چقد خودتو به درد بخور میبینی..؟!
اینقد به خودت باور داری که یه روزی به درد امام زمانت هم بخوری..؟!
حُرّی ، حبیبی یا سلیمان بن صُرَد..؟!
میدونیکه «حُرّ» چند روز طول کشید تا اومد توبه کرد…
«سلیمان بن صُرد» نامه هم نوشت واسه امامش ولی تو کربلا اصن نیومد…
«حبیب» اینقد باور داشت که به درد امامش میخوره ، که امام زمانش با یه پرچم منتظرش موند تا بیاد…
توچی..!!!
من چی..!!!
وقتی باور من اینه که به درد امام زمانم نمیخورم اونوقت میخوام امام زمانم فک کنه که نه من به دردش میخورم.!!!
عجب توقّعیه!!!!!
نه…
اینجوریا نیس…
امام زمان یه مُشت یار مَشتی میخواد که پای باوراشون جون بدن…
اگه امام زمان اینقد تو غیبت مونده واسه این نیس که وقتی اومدن دوباره یاراش مثِ امام حسن وِلش کنن…
نه…
ایام غیبت کبری مهلت واسه ماهاس که خودمونو باور کنیم…
همه میگیم یابن الحسن روحی فداک…
ولی معلوم نیس همش واقعی باشه!!!
کسی دلش از آقا پنهون نیس…
اگه مردم نمیفهمن من چقد پاکارِ امامَم هستم دلیل نمیشه که آقاهم نفهمه…
آره بابا…
من اگه باور کنم که واسه ی آقام یه یارم…هیچوقت غمی ندارم…
بیا خودمون رو باورکنیم…
آقا چشم امیدش به ماس…
(۹۸)
