قلم 45

ببین!!..اینقد خودت رو نبین…
این قانونِ انتظاره…
هرکی بااین قانون زندگی کنه آرامش داره…
اگه تونستی خودت رو از دسِ قانونای دسُ و پاگیرِ خودت نجات بدی آروم میشی…
وإلا فقط مرگ آرومت میکنه…
فقط مرگ…
بس نیس؟؟
تاکی میخوای بگی چرا فلانی با من فلانجور کرد…؟
چرا فلان کار اونطوریکه میخواستم نشد، چرا…؟؟؟
بریز دور این حرفارو…
بیاتوهم یه دلی صفا بده…
یه رنگی عوض کن تا قیمتی بشی…
میدونی قیمتی شدن یعنی چی؟
یعنی آروم شدن…
یعنی دریا شدن…
مگه دریا براش مهمه اگه کسی هر دقیقه یه سنگ پرت کنه توش؟؟!!
نه رنگش عوض میشه…نه موج زدنش قطع میشه…
آروم باش…
ناآرومی نکن مگر فقط جلوی خدات،اونم فقط برای آقات…
نزار مردم بتونن وقار و آرامشت رو ازت بگیرن…
فقط با آقات درد دل کن…
اونقدر درد دل کن تا آروم بشی…
اون موقع آقا خودش خریدارت میشه…
فکرشوبکن…اگه بخره…
…خیمه ببره…
اونوقته که دیگه…
نه اضطرابی داری…
نه استرس و دلشوره ای…
تازه مضطربای دنیاهم دربه درت میشن…
به این میگن زندگیِ یه «منتظر»…
خوش بحالشون…
(۴۵)ش