اگه اونقدر روی خودت کار کردی…
که هرچی دنیا هَمِت زد…
لبخند از لبت نرفت و وِقار و آرامش توی حرکات و سَکناتِت کمرنگ نشد…
اگه توی تنهایی و تو جمع…
یا وقتی مالِت زیاده و یا کَم…
یا تو حال شادی هستی وغم…
و تونستی همَش خودت رو آروم نگهداری و مُحکم…
اگه یه وقتی که میخوای حرفت رو به یه آدمِ زبون نفهمِ بی منطقِ احمقِ عصبی بفهمونی…
نه داد زدی ، نه حِرص خوردی و نه ضربان قلبت بالا رفت…
بلکه در اوج آرامش و مهربونی…
حرفت رو با صدتا عزیزم و لبخند…
کوبوندی وسط سنگِ جهالتش…
اونموقع…
یادِما توراه موندِهام باش…
این قُدرتها فقط مال مُنتظرای امام زمانه…
باصفا…التماس دعا …
آقایی کُن فقط…اگر دیدیش…
اسمی هم از ما بِبَر…
(۶۶)