آدمی که منتظره…
چون حواسش به آقاس…
این توجهش…
هم دردای خودش رو میبَره…
هم به درد مردم میخوره…
ولی…
اونیکه حواسش همه جاس…
این بی توجهیش…
هم درد رو درداش میزاره…
هم نمک رو زخم مردم میزاره…
این قانونِ قطعیِ روزگاره:
حواس پرتی از آقا خیلی درد داره…
(۷۷)
غم – جلسه دوم
31 مرداد 1402