در انس با دیگران ، اعم از خانواده و دوستان ، علم و تخصص و تجربه هایتان و یا حتی نصیحت کردن و خیرخواهی و راه آمدن پای دل دیگران ، تمام توان خود را خرج کرده و به قول معروف سنگ تمام نگذارید مگر کسی یقین دارید همتش تقرب نسبت به امام زمان است.
( زیرا چنین کسی نمی گذارد که به او بچسبید )
در عوض تمام آن انرژی ها را برای امامت آن خرج کنید و وقت بگذارید اعم از کار در مجالس حضرت ، مطالعه برای حضرات، زیارت پی‌درپی حرم های شریف، خَلوَت مدام با حضرت ،تبلیغ برای حضرت و هر وقت هم خواستید به کسی کمک کنید با دو شرط انجام دهید:
اولاً : قدر شما و کمک شما را بفهمد و این کمک شما را وظیفه شما نسبت به خودش ندارد.
ثانیاً: وقتی فکر و جسمتان به کمک به او مشغول شد یاد حضرت از قلبتان فراموش نشود .
دونکته را فراموش نکنیم
-هیچ چشمه ای سرش را طرف هیچ تشنه کج نمی‌کند چون خشک می‌شود .
-باید بگذارید بقیه فقط یکی دو مُشت آب از جسم و جان و مال شما بردارند و بروند ، اجازه ندهید کسی در ورود زلالتان شنا کند چرا که زلالی وجودتان را گل آلود خواهد کرد.
اگر اینطور باشید مثل یک برکه کوچک غدیری، همیشه بو و طعم ولایت حضرت امیرالمومنین علیه السلام را می دهید ، تا جایی که اگر بعد از دویست سال از دنیا بروید جنازه تان هم بوی عطر ولایت دارد همانطور که تا روی جنازه رسول ترک آب غسل را ریختند بوی تربت کربلا از جنازه بلند شد.
